بیماری پیرونی یا کجی آلت تناسلی چیست؟

بیماری پیرونی یا کجی آلت تناسلی یک بیماری غیرسرطانی ناشی از بافت اسکار فیبری است که روی آلت تناسلی ایجاد می‌شود و باعث نعوظ‌های منحنی و دردناک می‌شود. آلت تناسلی از نظر شکل و اندازه متفاوت است و داشتن نعوظ خمیده لزوما دلیلی برای نگرانی نیست. اما بیماری پیرونی باعث خمیدگی یا درد قابل توجهی در برخی از مردان می‌شود.
این بیماری می‌تواند شما را از داشتن رابطه جنسی محروم کند یا ممکن است نعوظ یا حفظ آن را دشوار نماید ( اختلال نعوظ ). برای بسیاری از مردان، بیماری پیرونی نیز باعث استرس و اضطراب می‌شود. کوتاه شدن آلت تناسلی یکی دیگر از نگرانی‌های رایج است.
بیماری پیرونی به ندرت خود به خود از بین می‌رود. در اکثر مردان مبتلا به بیماری پیرونی، این وضعیت به همین شکل باقی می‌ماند یا بدتر می‌شود. درمان زودهنگام بلافاصله پس از ایجاد این بیماری ممکن است از بدتر شدن آن جلوگیری کند یا حتی علائم را بهبود بخشد. حتی اگر مدتی است که به این بیماری مبتلا بوده‌اید، درمان ممکن است به بهبود علائم آزاردهنده مانند درد، انحنا و کوتاه شدن آلت تناسلی کمک کند.

علائم کجی آلت تناسلی:

علائم و نشانه‌های بیماری پیرونی ممکن است به طور ناگهانی ظاهر شوند یا به تدریج ایجاد شوند. شایع‌ترین علائم و نشانه‌ها عبارتند از:

• بروز بافت اسکار
• خم شدن قابل توجه آلت تناسلی
• اختلال نعوظ
• کوتاه شدن آلت تناسلی
• درد
• سایر ناهنجاری‌های آلت تناسلی
• انحنا و کوتاه شدن آلت تناسلی مرتبط با بیماری پیرونی ممکن است به تدریج بدتر شود. با این حال، در برخی موارد، وضعیت معمولا پس از سه تا ۱۲ ماه یا بیشتر تثبیت می‌شود.
• درد حین نعوظ معمولا طی یک تا دو سال بهبود می‌یابد اما بافت اسکار، کوتاه شدن آلت تناسلی و انحنا اغلب باقی می‌مانند. در برخی از مردان، هم انحنا و هم درد مرتبط با بیماری پیرونی بدون درمان بهبود می‌یابد.

علت کجی آلت تناسلی:

علت بیماری پیرونی به طور کامل شناخته نشده است اما به نظر می‌رسد تعدادی از عوامل دخیل باشند.تصور می شود که بیماری پیرونی به طور کلی ناشی از آسیب مکرر به آلت تناسلی است. به عنوان مثال، آلت تناسلی ممکن است در حین رابطه جنسی، فعالیت ورزشی یا در نتیجه تصادف آسیب ببیند.
در بیماری پیرونی، زمانی که آلت تناسلی نعوظ پیدا می‌کند، ناحیه دارای بافت اسکار کشیده نمی‌شود و آلت تناسلی خم می‌شود یا بدشکل می‌شود و احتمالا دردناک می‌شود.در برخی از مردان، بیماری پیرونی به تدریج ظاهر می‌شود و به نظر نمی‌رسد که ارتباطی با آسیب داشته باشد.

عوامل خطرساز کجی آلت تناسلی:

آسیب جزئی به آلت تناسلی همیشه منجر به بیماری پیرونی نمی‌شود. با این حال، عوامل مختلفی می‌توانند در بهبود ضعیف زخم و ایجاد بافت اسکار نقش داشته باشند که ممکن است باعث بروز بیماری پیرونی شوند، این عوامل عبارتند از:

• وراثت: اگر یکی از اعضای خانواده به بیماری پیرونی مبتلا باشد، خطر ابتلا به این بیماری در شما افزایش می‌‌یابد.
• اختلالات بافت همبند: در مردانی که دارای برخی از اختلالات بافت همبند هستند، به نظر می‌رسد خطر ابتلا به بیماری پیرونی افزایش می‌یابد. به عنوان مثال، تعدادی از مردانی که به بیماری پیرونی مبتلا هستند، ضخیم شدن بافت طناب مانندی در کف دست نیز دارند که باعث می‌شود انگشتان به سمت داخل کشیده شوند (انقباض دوپویترن).
• سن: بیماری پیرونی ممکن است در مردان در هر سنی رخ دهد، اما شیوع این بیماری با افزایش سن افزایش می‌یابد، به‌ویژه در مردان 50 تا 60 ساله. انحنا در مردان جوان کمتر به دلیل بیماری پیرونی است و بیشتر به آن انحنای مادرزادی آلت تناسلی می‌گویند. مقدار کمی انحنا در مردان جوان طبیعی است و نگران کننده نیست.
• سایر عوامل از جمله برخی بیماری‌ها، سیگار کشیدن و برخی از انواع جراحی پروستات ممکن است با بیماری پیرونی مرتبط باشند.

عوارض کجی آلت تناسلی:

عوارض بیماری پیرونی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

1. ناتوانی در برقراری رابطه جنسی
2. مشکل در دستیابی یا حفظ نعوظ (اختلال نعوظ)
3. اضطراب یا استرس در مورد توانایی‌های جنسی یا ظاهر آلت تناسلی بر رابطه خود با شریک جنسی
4. مشکل در فرزند آوری، زیرا رابطه جنسی دشوار یا غیرممکن است
5. کاهش طول آلت تناسلی

تشخیص کجی آلت تناسلی:

یک معاینه فیزیکی اغلب برای شناسایی وجود بافت اسکار در آلت تناسلی و تشخیص بیماری پیرونی کافی است. به ندرت، شرایط دیگر باعث علائم مشابه می‌شوند و باید رد شوند.آزمایش‌هایی برای تشخیص بیماری پیرونی و درک اینکه دقیقا چه چیزی باعث علائم شما می‌شود ممکن است شامل سونوگرافی شود.
سونوگرافی رایج‌ترین آزمایشی است که برای ناهنجاری‌های آلت تناسلی استفاده می‌شود. آزمایش‌های اولتراسوند از امواج صوتی برای تولید تصاویری از بافت‌های نرم استفاده می‌کنند. این آزمایش‌ها می‌توانند وجود بافت اسکار، جریان خون به آلت تناسلی و هر گونه ناهنجاری دیگر را نشان دهند.

درمان کجی آلت تناسلی:

توصیه‌های درمانی برای بیماری پیرونی بستگی به مدت زمانی دارد که علائم شما شروع شده است.

1. فاز حاد: شما درد آلت تناسلی یا تغییر در انحنا، طول یا تغییر شکل آلت تناسلی دارید. مرحله حاد در اوایل بیماری اتفاق می‌افتد و ممکن است تنها دو تا چهار هفته طول بکشد اما گاهی تا یک سال یا بیشتر طول می‌کشد.
2. فاز مزمن: علائم شما ثابت است و هیچ درد آلت تناسلی یا تغییر در انحنا، طول یا تغییر شکل آلت تناسلی ندارید. مرحله مزمن بعدا در بیماری رخ می‌دهد و به طور کلی حدود 3 تا 12 ماه پس از شروع علائم رخ می‌دهد.

برای مرحله حاد بیماری، درمان‌ها شامل موارد زیر است:

• درمان کشش آلت تناسلی: در صورت استفاده در مراحل اولیه بیماری، از کاهش طول جلوگیری می‌کند و میزان انحنای ایجاد شده را به حداقل می‌رساند.
• درمان دارویی و تزریقی: درمان‌های دارویی و تزریقی در این مرحله اختیاری هستند و برخی از آن‌ها مؤثرتر از سایرین هستند.
• درمان جراحی: تا زمانی که بیماری تثبیت نشود، برای جلوگیری از نیاز به جراحی مجدد، جراحی توصیه نمی‌شود.

برای فاز مزمن بیماری، چندین درمان بالقوه در دسترس است. آن‌ها ممکن است به تنهایی یا ترکیبی انجام شوند:

• درمان‌های تزریقی
• کشش درمانی
• عمل جراحي
• داروهای خوراکی در مرحله مزمن توصیه نمی‌شود، زیرا در این مرحله از بیماری اثربخشی آن‌ها ثابت نشده است. درمان با امواج شوک، سلول‌های بنیادی و پلاسمای غنی از پلاکت نیز در مطالعات انسانی موثر نبوده است.

داروها:

تعدادی از داروهای خوراکی برای درمان بیماری پیرونی آزمایش شده است، اما اثربخشی آن‌ها ثابت نشده است و به اندازه جراحی موثر نیستند. در برخی از مردان، داروهایی که مستقیما به آلت تناسلی تزریق می‌شوند ممکن است انحنا و درد مرتبط با بیماری پیرونی را کاهش دهند.
داروها عبارتند از:

1. کلاژناز
2. وراپامیل
3. اینترفرون

کشش درمانی:

درمان کشش آلت تناسلی شامل کشش آلت تناسلی با یک دستگاه مکانیکی خودکار برای مدتی برای بهبود طول، انحنا و تغییر شکل آلت تناسلی است. بسته به دستگاه خاص، درمان کششی ممکن است نیاز به استفاده از 30 دقیقه تا سه تا هشت ساعت در روز برای دستیابی به مزایا داشته باشد. اثربخشی درمان ممکن است به دستگاه خاص مورد استفاده نیز بستگی داشته باشد. کشش درمانی در مراحل اولیه بیماری پیرونی توصیه می‌شود. این تنها درمانی است که برای بهبود طول آلت تناسلی نشان داده شده است.

عمل جراحي:

در صورتی که بدشکلی آلت تناسلی شما شدید باشد، به اندازه کافی آزاردهنده باشد یا از برقراری رابطه جنسی جلوگیری کند، ممکن است پزشک جراحی را پیشنهاد کند. معمولا تا زمانی که به مدت 9 تا 12 ماه دچار این عارضه نشوید و انحنای آلت تناسلی شما افزایش پیدا نکند و حداقل برای سه تا شش ماه تثبیت نشود، جراحی توصیه نمی‌شود.

روش‌های رایج جراحی عبارتند از:

بخیه زدن سمت سالم:

از روش‌های مختلفی می‌توان برای بخیه زدن سمت بلندتر آلت تناسلی، سمت بدون بافت اسکار استفاده کرد. این امر منجر به صاف شدن آلت تناسلی می‌شود، اگرچه اغلب به انحناهای کمتر شدید محدود می‌شود.

برش یا برداشتن و پیوند:

با این نوع جراحی، جراح یک یا چند برش در بافت اسکار ایجاد می‌کند و به غلاف اجازه می‌دهد تا کشیده شده و آلت تناسلی صاف شود. جراح ممکن است مقداری از بافت اسکار را بردارد.یک تکه بافت (گرافت) اغلب در جای خود دوخته می‌شود تا سوراخ‌های تونیکا آلبوژینا را بپوشاند. پیوند ممکن است بافتی از بدن شما، بافت انسانی یا حیوانی یا یک ماده مصنوعی باشد. این روش عموما در مردانی با انحنای شدیدتر یا بدشکلی مانند فرورفتگی استفاده می‌شود. این روش با خطرات بیشتر بدتر شدن عملکرد نعوظ در مقایسه با روش‌های لیسکینگ همراه است.

کاشت آلت تناسلی:

ایمپلنت‌های آلت تناسلی که با جراحی گذاشته می‌شوند در بافت اسفنجی قرار می‌گیرند که در طول نعوظ با خون پر می‌شود. ایمپلنت‌ها ممکن است نیمه سفت باشند، بیشتر اوقات به صورت دستی به سمت پایین خم می‌شوند و برای مقاربت جنسی به سمت بالا خم می‌شوند. نوع دیگری از ایمپلنت با پمپ کاشته شده در کیسه بیضه باد می‌شود. اگر هم بیماری پیرونی و هم اختلال نعوظ دارید، ممکن است ایمپلنت آلت تناسلی در نظر گرفته شود هنگامی که ایمپلنت‌ها در جای خود قرار می‌گیرند، جراح ممکن است در صورت نیاز روش‌های دیگری را برای بهبود انحنا انجام دهد. نوع جراحی مورد استفاده به شرایط شما بستگی دارد. پزشک محل بافت اسکار، شدت علائم و عوامل دیگر را در نظر می‌گیرد.