دلایل بی اختیاری ادرار عصبی و روش های درمان آن

بی‌اختیاری ادرار عصبی از دست دادن ناخواسته ادرار است. بی‌اختیاری استرسی یا عصبی زمانی اتفاق می‌افتد که حرکت یا فعالیت فیزیکی، مانند سرفه، خنده، عطسه، دویدن یا بلند کردن اجسام سنگین به مثانه شما فشار (استرس) وارد می‌کند و باعث نشت ادرار می‌شود. بی‌اختیاری عصبی در زنان بسیار شایع‌تر از مردان است. اگر بی‌اختیاری استرسی دارید، ممکن است احساس خجالت کنید، خود را منزوی کنید یا زندگی کاری و اجتماعی خود را محدود کنید. همچنین ممکن است از فعالیت‌های فیزیکی و تفریحی خودداری کنید. با درمان، احتمالا می‌توانید بی‌اختیاری استرسی را مدیریت کرده و بهزیستی کلی خود را بهبود ببخشید.

علائم بی‌اختیاری ادرار عصبی:

اگر بی‌اختیاری عصبی دارید، ممکن است در موارد زیر نشت ادرار داشته باشید:

• سرفه یا عطسه
• خنده
• هنگام خم شدم
• بلند کردن اجسام سنگین
• ورزش
• رابطه جنسی

ممکن است هر بار که یکی از این کارها را انجام می‌دهید، بی‌اختیاری ادرار را تجربه نکنید اما هر فعالیتی که باعث افزایش فشار روی مثانه شود، می‌تواند شما را در برابر از دست دادن ناخواسته ادرار، به ویژه زمانی که مثانه پر است، آسیب پذیرتر کند.

علل بی‌اختیاری ادرار عصبی:

بی‌اختیاری استرسی زمانی رخ می‌دهد که ماهیچه‌ها و سایر بافت‌هایی که از مجرای ادرار (عضلات کف لگن) حمایت می‌کنند و عضلات کنترل‌کننده ترشح ادرار (اسفنکتر ادرار) ضعیف شوند.مثانه با پر شدن از ادرار منبسط می‌شود. به طور معمول، ماهیچه‌های دریچه مانند در مجرای ادرار، لوله کوتاهی که ادرار را از بدن شما خارج می‌کند، با بزرگ شدن مثانه بسته می‌مانند و تا رسیدن به توالت از نشت ادرار جلوگیری می‌کنند. اما وقتی این ماهیچه‌ها ضعیف می‌شوند، هر چیزی که به عضلات شکم و لگن نیرو وارد کند، مثلاً عطسه کردن، خم شدن، بلند کردن یا خندیدن شدید می‌تواند به مثانه شما فشار وارد کند و باعث نشت ادرار شود.

عضلات کف لگن و اسفنکتر ادرار شما ممکن است به دلایل زیر قدرت خود را از دست بدهند:

• زایمان: در زنان، آسیب بافتی یا عصبی در حین زایمان می‌تواند عضلات کف لگن یا اسفنکتر را ضعیف کند. بی‌اختیاری استرس ناشی از این آسیب ممکن است بلافاصله پس از زایمان شروع شود یا سال‌ها بعد رخ دهد.
• جراحی پروستات: در مردان، برداشتن غده پروستات با جراحی برای درمان سرطان پروستات (پروستاتکتومی) شایع‌ترین عاملی است که منجر به بی‌اختیاری عصبی می‌شود. این روش می‌تواند اسفنکتر را که مستقیماً زیر غده پروستات قرار دارد و مجرای ادرار را احاطه کرده است، ضعیف کند.

عوامل دیگری که ممکن است بی‌اختیاری عصبی را بدتر کنند، عبارتند از:

• بیماری‌هایی که باعث سرفه مزمن می‌شوند
• چاقی
• سیگار کشیدن که می‌تواند باعث سرفه‌های مکرر شود
• فعالیت‌های پر تاثیر، مانند دویدن و پریدن، طی سالیان متمادی

​​​​​عوامل خطرساز بی‌اختیاری ادرار عصبی:

عواملی که خطر ابتلا به بی‌اختیاری ادرار عصبی را افزایش می‌دهند، عبارتند از:

• سن: تغییرات فیزیکی که با افزایش سن رخ می‌دهد، مانند ضعیف شدن عضلات، ممکن است احتمال ابتلا به بی‌اختیاری ادرار عصبی را افزایش دهد. با این حال، بی‌اختیاری گاه به گاه می‌تواند در هر سنی رخ دهد.
• نوع زایمان: زنانی که زایمان طبیعی داشته‌اند بیشتر از زنانی که از طریق سزارین زایمان کرده‌اند در معرض بی‌اختیاری ادرار عصبی هستند. زنانی که برای زایمان سریع‌تر نوزادی سالم، با فورسپس زایمان کرده‌اند، ممکن است در معرض خطر بی‌اختیاری عصبی بیشتری نیز باشند. به نظر نمی‌رسد زنانی که زایمان با کمک خلاء داشته‌اند در معرض خطر بیشتری برای بی ‌اختیاری باشند.
• وزن بدن: افرادی که اضافه وزن دارند یا چاق هستند بیشتر در معرض خطر بی‌اختیاری عصبی هستند. اضافه وزن باعث افزایش فشار روی اندام‌های شکم و لگن می‌شود.
• جراحی قبلی لگن: هیسترکتومی در زنان و جراحی برای سرطان پروستات در مردان می‌تواند عضلات حمایت‌کننده مثانه و مجرای ادرار را ضعیف کند و خطر بی‌اختیاری عصبی را افزایش دهد.

عوارض بی‌اختیاری ادرار عصبی:

عوارض بی‌اختیاری ادرار عصبی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• پریشانی احساسی: اگر در فعالیت‌های روزانه خود بی‌اختیاری عصبی را تجربه می‌کنید، ممکن است از این وضعیت احساس خجالت و ناراحتی کنید. این می‌تواند کار، فعالیت‌های اجتماعی، روابط و حتی زندگی جنسی شما را مختل کند. برخی از افراد از اینکه به پد یا لباس‌های بی‌اختیاری نیاز دارند، خجالت می‌کشند.
• بی‌اختیاری ادرار مختلط: بی‌اختیاری مختلط شایع است و به این معنی است که شما هم بی‌اختیاری عصبی و هم بی‌اختیاری فوری دارید (از دست دادن غیرعمدی ادرار ناشی از انقباضات ماهیچه مثانه (مثانه بیش فعال) که باعث نیاز فوری به ادرار می‌شود).
• بثورات یا تحریک پوستی: پوستی که دائما با ادرار در تماس است ممکن است تحریک یا زخم شود و تجزیه شود. در صورت عدم رعایت اقدامات احتیاطی مانند استفاده از موانع رطوبتی یا پدهای بی‌اختیاری، این اتفاق در بی‌اختیاری شدید رخ می‌دهد.

تشخیص بی‌اختیاری ادرار عصبی:

در طول ویزیت، پزشک شما به دنبال سرنخ‌هایی می‌گردد که ممکن است فاکتورهای کمک‌کننده را نشان دهند. ملاقات شما با پزشک احتمالا شامل موارد زیر خواهد بود:

• تاریخچه پزشکی
• معاینه فیزیکی که ممکن است شامل معاینه رکتوم و معاینه لگن در زنان باشد
• نمونه ادرار برای آزمایش عفونت، آثار خون یا سایر ناهنجاری‌ها
• معاینه عصبی مختصر برای شناسایی هر گونه مشکل عصب لگن
• تست استرس ادراری که در آن پزشک از دست دادن ادرار را هنگام سرفه یا عطسه مشاهده می‌کند

درمان بی‌اختیاری ادرار عصبی:

پزشک شما ممکن است ترکیبی از استراتژی‌ها را برای درمان بی‌اختیاری توصیه کند. اگر علت زمینه‌ای یا عاملی مانند عفونت دستگاه ادراری شناسایی شود، شما نیز برای این بیماری درمان خواهید شد.

• رفتار درمانی:

رفتار درمانی ممکن است به شما کمک کند تا دوره‌های بی‌اختیاری عصبی را از بین ببرید یا کاهش دهید. درمان‌هایی که پزشک شما توصیه می‌کند ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تمرینات عضلات کف لگن: پزشک یا فیزیوتراپ شما می‌تواند به شما کمک کند تا یاد بگیرید چگونه تمرینات کگل را برای تقویت عضلات کف لگن و اسفنکتر ادرار انجام دهید. درست مانند هر برنامه ورزشی دیگر، اینکه تمرینات کگل چقدر برای شما مفید است بستگی به این دارد که آیا آن‌ها را به طور منظم انجام می‌دهید یا خیر. تکنیکی به نام بیوفیدبک را می‌توان در کنار تمرینات کگل به کار برد تا آن‌ها را موثرتر کند. بیوفیدبک شامل استفاده از حسگرهای فشار یا تحریک الکتریکی برای تقویت انقباضات مناسب عضلات است.
• مصرف مایعات: پزشک ممکن است میزان و زمان مصرف مایعات را در طول روز و عصر توصیه کند. با این حال، آنچه می‌نوشید را آنقدر محدود نکنید که دچار کم آبی شوید. همچنین ممکن است پزشک به شما توصیه کند از نوشیدنی‌های کافئین‌دار، گازدار و الکلی خودداری کنید که ممکن است در برخی افراد باعث تحریک و بر عملکرد مثانه شود. اگر متوجه شدید که استفاده از برنامه‌های مایعات و اجتناب از برخی نوشیدنی‌ها به طور قابل توجهی نشت را بهبود می‌بخشد، باید تصمیم بگیرید که آیا انجام این تغییرات در رژیم غذایی شما ارزشش را دارد یا خیر.
• انتخاب سبک زندگی سالم: ترک سیگار، کاهش وزن اضافی یا درمان سرفه مزمن خطر بی‌اختیاری عصبی را کاهش می‌دهد و علائم شما را بهبود می‌بخشد.
• آموزش مثانه: اگر بی‌اختیاری مختلط دارید، ممکن است پزشک برنامه‌ای برای توالت رفتن توصیه کند. تخلیه مکرر مثانه ممکن است تعداد یا شدت دوره‌های بی‌اختیاری فوری را کاهش دهد.
• داروها

داروهای بی‌اختیاری خفیف تا متوسط ​​عبارتند از:

1. داروهای آنتی کولینرژیک برای کنترل مثانه بیش فعال
2. داروهای ضد موسکارینی برای جلوگیری از انقباضات مثانه
3. داروهای آگونیست آلفا آدرنرژیک برای تقویت اسفنکتر
4. ایمی پرامین، یک داروی ضد افسردگی سه حلقه‌ای

• دستگاه‌ها:

برخی از وسایل طراحی‌شده برای زنان ممکن است به کنترل بی‌اختیاری عصبی کمک کنند، از جمله:

1. پساری واژن: پساری تخصصی بی‌اختیاری ادرار، به شکل حلقه‌ای با دو برآمدگی که در هر طرف مجرای ادرار قرار دارد، توسط پزشک یا پرستار شما نصب و در جای خود قرار می‌گیرد. این به حمایت از پایه مثانه شما کمک کرده تا از نشت ادرار در حین فعالیت جلوگیری کند، به خصوص اگر مثانه شما افتاده باشد (پرولاپسی).
2. درج مجرای ادرار: این وسیله یکبار مصرف کوچک تامپون مانند که در مجرای ادراری قرار داده شده است به عنوان یک مانع برای جلوگیری از نشت عمل می‌کند. معمولا برای جلوگیری از بی‌اختیاری در طول یک فعالیت خاص استفاده می‌شود اما ممکن است در طول روز استفاده شود. درج‌های مجرای ادرار را می‌توان تا هشت ساعت در روز استفاده کرد. درج مجرای ادرار معمولا فقط برای فعالیت‌های سنگین مانند بلند کردن مکرر، دویدن یا بازی تنیس استفاده می‌شود.

• عمل جراحی:

مداخلات جراحی برای درمان بی‌اختیاری عصبی برای بهبود بسته شدن اسفنکتر یا حمایت از گردن مثانه طراحی شده است. گزینه‌های جراحی عبارتند از:

• روش اسلینگ: این رایج‌ترین روشی است که در زنان مبتلا به بی‌اختیاری عصبی ادرار انجام می‌شود. در این روش، جراح از بافت خود فرد، مواد مصنوعی یا بافت حیوانی یا اهداکننده برای ایجاد یک زنجیر یا بانوج که از مجرای ادرار حمایت می‌کند، استفاده می‌کند. اسلینگ برای مردانی که بی‌اختیاری عصبی خفیف دارند نیز استفاده می‌شود. این تکنیک ممکن است علائم بی‌اختیاری عصبی را در برخی از مردان کاهش دهد.
• حجم‌دهنده‌های تزریقی: پلی ساکاریدها یا ژل‌های مصنوعی ممکن است به بافت‌های اطراف قسمت بالایی مجرای ادرار تزریق شوند. این مواد ناحیه اطراف مجرای ادرار را حجیم می‌کنند و توانایی بسته شدن اسفنکتر را بهبود می‌بخشند.
• کولپوساسپنشن رتروپوبیک: این روش جراحی از بخیه‌های متصل به رباط‌ها در امتداد استخوان شرمگاهی برای بلند کردن و حمایت از بافت‌های نزدیک گردن مثانه و قسمت بالایی مجرای ادرار استفاده می‌کند. این جراحی را می‌توان به صورت لاپاراسکوپی یا با برش در شکم انجام داد.
• اسفنکتر مصنوعی بادی: این دستگاه کاشته‌شده با جراحی برای درمان مردان استفاده می‌شود. یک کاف که در اطراف قسمت فوقانی مجرای ادرار قرار می‌گیرد، جایگزین عملکرد اسفنکتر می‌شود. لوله‌ها کاف را به یک بالون تنظیم‌کننده فشار در ناحیه لگن و یک پمپ دستی در کیسه بیضه متصل می‌کنند.

• بیماری های بدخیم همراه با خونریزی در ادرار
  تاریخ انتشار : 1400-08-02تاریخ بروز رسانی : 1400-11-21


• احتباس یا تخلیه ناکامل ادرار چیست و چگونه درمان میشود؟
  تاریخ انتشار : 1400-08-24تاریخ بروز رسانی : 1400-08-26


• نکاتی برای بهبود سلامت کلی دستگاه ادرار
  تاریخ انتشار : 1400-12-20تاریخ بروز رسانی : 1400-12-25


• چگونه از کیفیت عملکرد کلیه ها مطمئن شویم؟
  تاریخ انتشار : 1401-07-03تاریخ بروز رسانی : 1401-07-05


• علل و درمان سوزش ادرار در زنان
  تاریخ انتشار : 1401-02-03تاریخ بروز رسانی : 1401-02-04